اي پرنده مهاجر

اي پر از شهوت رفتن

فاصله قد يه دنياست

بين دنياي تو با من

تو رفيق شاپرك‌ها

من تو فكر گله‌مونم

توي پي عطر گل سرخ

من به فكر بوي نونم

دنياي تو بي‌نهايت

همه جاش مهموني نور

دنياي من يه كف دست

روي سقف سرد يك گور

من دارم تو نقب شب جون مي‌كنم

تو داري از پريا قصه مي‌گي

من توي پيله‌ي وحشت مي‌پوسم

واسه‌م از پرنده‌ها قصه مي‌گي

كوچه پسكوچه‌ي خاكي

در و ديوار شكسته

آدماي روستايي

با پاهاي پينه بسته

پيش تو، يه عكس تازه‌ست

واسه آلبوم قديمي

يا شنيدن يه قصه‌ست

توي يه ده صميمي

واسه من اما عذابه

مثل حس كردن وحشت

مثل درگيري خورشيد

با طلسم ديو ظلمت

من دارم تو نقب شب جون مي‌كنم

تو داري از پريا قصه مي‌گي

ايرج جنتي عطايي

اندر حكايت يافتم كه شيخ ابوطاهر حرمي- رضي الله عنه- روزي بر خري نشسته بود و مريدي از آن وي، عنان خر وي گرفته بود، اندر بازار همي رفت؛ يكي آواز داد كه «اين پير زنديق آمد». آن مريد چون آن سخن بشنيد، از غيرت ارادات خود، قصد رجم آن مرد كرد و اهل بازار نيز جمله بشوريدند. شيخ گفت مر مريد را: اگر خاموش باشي من تو را چيزي آموزم كه از اين محن باز رهي. مريد خاموش بود. چون به خانقاه خود باز رفتند، اين مريد را گفت: آن صندوق بيار. چون بياورد، درزه‌هايي بيرون گرفت و پيش وي افكند. گفت: نگاه كن از همه كس به من نامه است كه فرستاده‌اند؛ يكي مخاطبه‌ي «شيخ امام» كرده است و يكي «شيخ زكّي» و يكي «شيخ زاهد» و يكي «شيخ الحرمين» و مانند اين و اين همه، القاب است و نه اسم و من اين همه نيستم؛ هر كس بر حسب اعتقاد خود سخن گفته‌اند و مرا لقبي نهاده‌اند. اگر آن بيچاره نيز بر حسب عقيدت خود سخني گفت و مرا لقبي نهاد، اين همه خصومت چرا انگيختي؟

كشف المحجوب- ابوالحسن علي بن عثمان جلّابي هجويري غزنوي

مردي در نمايشگاهي گلدان مي فروخت. زني نزديك شد و اجناس او را بررسي كرد. بعضي‌ها بدون تزيين بودند، اما بعضي‌ها هم طرح‌هاي ظريفي داشتند. زن قيمت گلدان‌ها را پرسيد و شگفت زده دريافت كه قيمت همه آنها يكي است. او پرسيد: چرا گلدان‌هاي نقش‌دار و گلدان‌هاي ساده يك قيمت هستند‌؟ چرا براي گلداني كه وقت و زحمت بيشتري برده است همان پول گلدان ساده را ميگيري؟

فروشنده گفت: من هنرمندم. قيمت گلداني را كه ساخته‌ام مي‌گيرم. زيبايي رايگان است.

بانگ برداشتم: _آه، دختر!

واي ازين مايه بي‌بند و باري!

بازگو، سال از نيمه بگذشت!

از چه با خود كتابي نداري؟

-مي‌خرم

- كي؟

- همين روزها

- آه ...

آه ازين مستي و سستي و خواب!

معني وعده‌هاي تو اين است:

«نوشدارو پس از مرگ سهراب»!

از كتاب رفيقان ديگر

نيك دانم كه درسي نخواندي

ديگران پيش رفتند و، اينك

اين تويي كاين چنين بازماندي ...

ديده‌ي دختران بر وي افتاد

گرمْ اَز شعله‌ي خود پسندي.

دخترك ديده را بر زمين دوخت

شرمگين زين همه دردمندي.

گفتي از چشمم آهسته دزديد

چشم غمگين پر آب خود را

پاپي پا نهاد و نهان كرد

پارگي‌هاي چوراب خود را.

بر رخش، از غرق، شبنم افتاد

چهره‌ي زرد او زودتر شد

گوهري زير مژگان درخشيد

دفتر از قطره‌يي اشك، تر شد-

اشك نه، آن غرور شكسته

بي‌صدا، گشته بيرون ز روزن

پيش من يك به يك فاش مي‌كرد

آنچه دختر نمي‌گفت با من:

«چند گويي كتاب تو چون شد؟

بگذر از من كه من نازم ندارم!

حاصل از گفتن درد من چيست،

دسترس چون به درمان ندارم؟»

خواستم تا به گوشش رسانم

ناله‌ي خود كه: اي واي بر من!

واي بر من، چه نامهربانم!

شرمگينم ببخشاي بر من!

ني تو تنها ز دردي روانسوز

روي رخسار خود گرد داري:

اوستادي به غم گرفته

همچو خود صاحب دردي داري...

خواستم بوسمش چهر و گويم:

ما دو زاييده‌ي رنج و درديم

هر دو شاخه‌ي زندگاني

برگ پژمرده از باد سرديم...

ليك دانستم آنجا كه هستم

جاي تعليم و تدريس و پندست،

عجز و شوريدگي از معلم

در بر كودكان ناپسندست-

بر جگر سخت دندان فشردم

در گلو ناله‌ها را شكستم

ديده مي‌سوخت از گرمي اشك

ليك بر اشك وي راه بستم

با همه درد و آشفتگي، باز

چهره‌ام خشك و بي‌اعتنا بود،

سوختم از غم و كس ندانست

در درونم چه محشر به پا بود...

سيمين بهبهاني

از سال‌هاي آب و سهراب

دختري بود نابينا که از خودش تنفر داشت که از تمام دنيا تنفر داشت و فقط يک نفر را دوست داشت دلداده‌اش را و با او چنين گفته بود: «اگر روزي قادر به ديدن باشم حتي اگر فقط براي يک لحظه بتوانم دنيا را ببينم عروس حجله‌گاه تو خواهم شد». و چنين شد که آمد آن روزي که يک نفر پيدا شد که حاضر شود چشم‌هاي خودش را به دختر نابينا بدهد و دختر آسمان را ديد و زمين را رودخانه‌ها و درخت‌ها را آدميان و پرنده‌ها را و نفرت از روانش رخت بر بست.

دلداده به ديدنش آمد و ياد آورد وعده ديرينش شد: «بيا و با من عروسي کن ببين که سال‌هاي سال منتظرت مانده‌ام».

دختر برخود بلرزيد و به زمزمه با خود گفت: «اين چه بخت شومي است که مرا رها نمي‌کند‌؟» دلداده‌اش هم نابينا بود و دختر قاطعانه جواب داد: قادر به همسري با او نيست.

دلداده رو به ديگر سو کرد که دختر اشک‌هايش را نبيند و در حالي که از او دور مي‌شد گفت: «پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشي»

دلشاد گشت و گفت:

«اي ابر، اي بشارت بارن!

«آيا دل سياه تو از آه من بسوخت؟!

غريد تيره ابر،

برقي جهيد و چوب درخت كهن

                                   بسوخت!

چون آن درخت سوخته‌ام در كوير عمر

اي كاش،

خاكستر وجود مرا با خويش،

مي‌برد باد،

           باد بيابانگرد.

اي داد،

ديدم كه گردباد

             -حتي

خاكستر وجود مرا،

با خود نمي‌برد.

حميد مصدق

توي يك ديوار سنگي

دو تا پنجره اسيرن

دو تا خسته دو تا تنها

يكيشون تو، يكيشون من

ديوار از سنگ سياهه

سنگ سرد و سخت و خارا

زده قفل بي صدايي

به لباي بسته ي ما

نمي تونيم كه بجنبيم

زير سنگيني ديوار

همه ي عشق من و تو

قصه هست قصه ي ديدار، آه ...

هميشه فاصله بوده

بين دستاي من و تو

با همين تلخي گذشته

شب و روزاي من و تو

راه دوري بين ما نيست

اما باز اينم زياده

تنها پيوند من و تو

دست مهربون باده

ما بايد اسير بمونيم

زنده هستيم تا اسيريم

واسه ما رهايي مرگه

تا رها بشيم مي ميريم، آه...

كاشكي اين ديوار خراب شه

من و تو با هم بميريم

توي يك دنياي ديگه

دستاي همو بگيريم

شايد اونجا توي دل ها

درد بيزاري نباشه

ميون پنجره هاشون

ديگه ديواري نباشه

اردلان سرفراز

هرگز نخواستم كه تو رو با كسي قسمت بكنم

يا از تو حتي با خودم يه لحظه صحبت بكنم

هرگز نخواستم مه به داشتن تو عادت بكنم

بگ فقط مال مني، به تو جسارت بكنم

اينقدر ظريفي كه با يك نگاه هرز مي شكني

اما تو خلوت خودم، تنها فقط مال مني

ترسم اينه كه رو تنت جاي نگاهم بمونه

يا روي شيشه ي چشات، غبار آهم بمونه

تو پاك و ساده مثل خواب، حتي با بوسه مي شكني

مثل همه آرزوهام، تجسم خواب مني

حتي با اين كه هيچ كسي، مثل من عاشق تو نيست

پيش تو آيينه ي چشام، حقيره، لايق تو نيست

هرگز نخواستم ...

تهران 1353

اردلان سرفراز